Մառազմը կատարյալ է դառնում: Ապահովները կատարյալ մանկապարտեզային (դանդաղկոտ, բայց հիստերիկ ռիթմով) երգ են երգում ապահով Հայաստանի մասին: Օդանավակայանի թռիչքուղու վրա պարող բալերինաները վերջն են, դեհ, շենքի բալկոններում պարողների մասին էլ չասեմ:

Ես մեր հոյակապ էպոսը հասկանում եմ որպես մեր լուսավոր նախնիների՝ Քրիստոսից առաջ ունեցած աստղագիտական, տոմարական, միհրապաշտական պատկերացումների վերարտադրություն: Օրինակ, երբ էպոսում ասվում է, որ մի հսկա առյուծ էր լույս ընկել, փակել էր հացի ճանապարհը և Սասունը սովի էր մատնել, դա հստակորեն նշանակում է, որ օգոստոս ամիսն է, Արևը մտել է Առյուծ համաստեղություն, ցորենի արտերը հասունացել են, իսկ մարդկանց հացի պաշարները՝ սպառվել:

Ուշադիր հետևում եմ յագարեգիննժդեհամանիային: Շատ լավ հասկանում եմ, որ բոլոր կողմերը հիմա հավեսով մասնակցում են ֆիլմի «ռասկռուտկային», մարքեթինգում շատ հայտնի «վիրուսային առաջխաղացման» մեթոդով:

Ես արդեն սկսել եմ հավատալ, որ Քեշիշյանի նկարահանած «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմն իր մեջ զգալի դրական տարրեր է պարունակում, այլապես համացանցում մեկը մյուսի հետևից ի հայտ չէին գա «Յա Գարեգին Նժդե» վիդեոկապիկությունները: Բայց արդյո՞ք դրանք սովորական կապիկություններ են, որոնք, թվում է, դեռ չցուցադրված ֆիլմն են միայն ծաղրում: Իրականում ծաղրում են թե ֆիլմը, թե նրան, ում նվիրված է ֆիլմը:

Նախագահական ընտրություններին ընդառաջ «հացադուլային բեմականացումների» փոխարեն լավ կլիներ, որ մեր որոշ հարգարժան թեկնածուներ իրենց հայտարարություններում և գործողություններում գոնե մեկ-մեկ, չեմ ասում միշտ, անդրադառնային նաև այն երկրի խնդիրներին, որի նախագահը ցանկանում են դառնալ:

Խնայում եք սովորական հարկատուի կամ պետության միջոցները` չհովանավորելով մեր երկրի բառացի գովազդումը ֆուտբոլային բարձրակարգ առաջնություններում հանդես եկող թիմերի մարզաշապիկներին:

Ադրբեջանի կլկլոց-ձայնարկություններն սկսել են ավելի ու ավելի բարձր հնչել, սակայն բարձր հնչեղություն չստանալ` հար և նման մթության մեջ հայտնված մենավոր մարդու ինքնապաշտպանական, ինքնաոգևորող բղավոցներին: Ակնհայտ է, որ Բաքուն ստի ու ապաքարոզչության միջոցով (այս բնորոշումները, ի դեպ, այլևս նույնացվել են ադրբեջանական իշխանությունների քաղաքական ուղեգծի հետ) խորացրել է արժեհամակարգային, և ոչ միայն, անհամատեղելիությունը ինչպես անդրկովկասյան, այնպես էլ, առավել ևս, եվրոպական ընտանիքի հետ, եթե վերջինիս առնչությամբ, իհարկե, տեսական հնարավորություններ պահպանել է մեր աշխարհագրական, բայց ոչ երբեք պատմականի ձգող «հարևանը»:

Հայոց լեզվի և գրականության շտեմարանների հարգելի հեղինակներ, հրապարակում եմ 12-րդ դասարանի աշակերտ Մուշեղի ֆեյսբուքով ինձ ուղղված նամակը, որն անհանգստացրեց ինձ: «Բարև Ձեզ տիկին Բախշյան, մի խնդրանք ունեմ: Միակ մարդը, ով կլսի ինձ, կարծում եմ` Դուք եք:

«Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցի օգտատեր ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանն օրերս «խիստ անձնական» գրառում է տեղադրել իր «պատին». Չխախտելով քաղաքավարության նորմերը` նա բառացիորեն խնդրել է բոլոր «ծանոթ-անծանոթ», «հեռու և մոտ» ընկերներից և իր էջի բաժանորդներից պահպանել ՖԲ-ում իր հետ շփվելու վիրտուալ վարքականոնի հետևյալ սկզբունքները.

Հայը ճորտ չի եղել խորհրդային պետության մեջ: Ճորտին չեն ինդուստրիալիզացնում, շենացնում, նպատակաուղղված կերպով չեն ստեղծում բարգավաճման համար համապատասխան պայմաններ, ավերակների մեջ գտնվող երկրում չեն զբաղվում ամեն տեսակի շինարարությամբ: Չի՛ լինում այդպիսի ճորտ: